در سال 1996 قانونی موسوم به كلینگر كوهن در كنگره آمریكا به تصویب رسید كه مطابق آن، همه وزارتخانه ها و سازمانهای فدرال آمریكا ملزم شدند معماری فناوری اطلاعات خود را ایجاد كنند. مسئولیت تدوین، اصلاح و اجرای معماری فناوری اطلاعات یكپارچه در هر سازمان بر عهده مدیر ارشد اطلاعاتی آن سازمان قرار گرفت. در سال 1998 بر اساس همین قانون شورای مدیران ارشد اطلاعاتی موظف شدند كه جهت توسعه، پشتیبانی و تسهیل پیاده سازی معماری اطلاعات سیستمهای دولتی، راهكار واحدی را ارائه دهد. چارچوب معماری سازمان فدرال در سپتامبر سال 1999 توسط شورای مدیران ارشد اطلاعاتی دولت ایالات متحده آمریكا تهیه و تنظیم شد.
این چارچوب از 4 سطح و 8 مولفه تشكیل شده است، در سطوح بالا طرح ها و راهبردهای كلان مطرح می‌شود درحالیكه هر چه به سمت سطوح پائین تر حركت می‌كنیم با طرح ها و مشخصات جزئی تر برخورد می‌كنیم تا سرانجام در سطح 4 به ماتریس محصولات FEAF برمی‌خوریم كه همان چارچوب اولیه زكمن است(این ماتریس شامل سه جنبه داده، فرآیند و مكان است كه در پنج دیدگاه برنامه ریز، مالك، صاحب، سازنده و پیمانكار طبقه بندی شده است).
FEAF برخلاف زكمن تنها به معرفی چارچوب و محصولات نمی‌پردازد، بلكه روش و چگونگی برپاسازی معماری را نیز مشخص می‌كند. در مستندات FEAF، از متدولوژی “برنامه ریزی معماری سازمانی ” آقای اسپیواك به عنوان راهنمای انجام معماری، نامبرده شده است.
نقاط ضعف چارچوب فدرال:
- در مورد طرح انتقالی هیچ راهنمائی ارائه نشده است
- اگرچه چارچوب فدرال از استانداردها و طرح های انتقالی به عنوان بخشی از معماری بهره برده است ولی مشخص نكرده كه این استانداردها چگونه می بایست سازماندهی و بكار برده شوند.
- اگرچه در مستندات چارچوب فدرال نیاز به مخزن مدل ها مطرح شده ولی توضیح یا پیشنهادی داده نشده است.
- راهنمائی درخصوص امنیت وجود ندارد.
- چارچوب معماری سازمانی فدرال به عنوان “راهنما” برای سازمانهای فدرال ارائه شده و جنبه “اجباری” ندارد.
نقاط قوت چارچوب فدرال:
این چارچوب گامی مهم در راستای تعریف عناصر و اجزاء معماری سازمانی است. برخلاف زكمن كه تنها به خود چارچوب محصولات و مدل ها می پردازد در اینجا به اهداف راهبردی و نیازهای گذار(تحول) نیز پرداخته شده است. از متدولوژی برنامه ریزی معماری سازمانی اسپیواك به عنوان روش برپاسازی نام برده شده و لایه های معماری تشریح شده اند.
